Bollinger

Ο οίκος σαμπάνιας Bollinger χαρακτηριζόταν πάντα όχι μόνο από την κορυφαία ποιότητα της σαμπάνιας, αλλά και από τη φήμη του για την ανόθευτη ηθική και την πίστη στην παράδοση. Επιπλέον, σε αντίθεση με πολλούς άλλους διακεκριμένους οίκους, οι οποίοι ανήκουν πλέον σε μεγάλους ομίλους, ο Bollinger ήταν και είναι ανεξάρτητος και αυτοκαθοριζόμενος οικογενειακός οίκος.

Η εταιρεία κατέχει περίπου 152 εκτάρια αμπελώνων στα καλύτερα crus, μεταξύ άλλων γύρω από τις περιοχές Aÿ, Bouzy και Verzenay. 60% των αμπελώνων της έχουν χαρακτηριστεί ως Grand Cru και άλλοι 30% ως Premiere Cru. Συνεπώς, η Bollinger βρίσκεται -σε αντίθεση με πολλούς άλλους αμπελουργούς- στη ζηλευτή θέση να μπορεί να προμηθεύεται περισσότερα από τα δύο τρίτα των καλύτερων αμπελώνων για την παραγωγή 1,5 εκατομμυρίου φιαλών/έτος από τους δικούς της αμπελώνες.

Η έμφαση δίνεται στους αμπελώνες Pinot Noir υψηλής ποιότητας, με αποτέλεσμα μόνο το γλεύκος από την πρώτη έκθλιψη (cuvée) να χρησιμοποιείται για τη σαμπάνια Bollinger. Το γλεύκος της δεύτερης έκθλιψης (taille) πωλείται σε άλλους αμπελουργούς. Μόνο το σταφύλι Chardonnay χρησιμοποιείται μερικές φορές για την taille στις καλύτερες εσοδείες. Η πρώτη ζύμωση των κρασιών, ταξινομημένων κατά cru, πραγματοποιείται σε βαρέλια και ανοξείδωτες δεξαμενές.

Υπάρχει ακόμη και ένας πραγματικός συνεταιρισμός μεταξύ των υπαλλήλων του Bollinger. Είναι επίσης μέρος της τέχνης του συντηρητή να γνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ξύλου που χρησιμοποιεί: "Δεν είναι όλες οι βελανιδιές ίδιες". Για παράδειγμα, η δρυς από την περιοχή Limousin δίνει στο κρασί διαφορετικές γεύσεις κατά την παλαίωση από ό,τι η δρυς από την περιοχή Nevers. Επιπλέον, η σωστή φροντίδα των δρύινων βαρελιών πριν και μετά τη χρήση τους είναι μια χρονοβόρα προσπάθεια.

Τα αποθεματικά κρασιά, από την άλλη πλευρά, δεν αποθηκεύονται σε μεγάλα βαρέλια, αλλά, ταξινομημένα κατά cru και εσοδεία, σε ατομικές φιάλες magnum που φελλώνονται υπό ελαφρά πίεση.

Επιπλέον, το Bollinger επιμένει ότι μια καλή σαμπάνια πρέπει να παραμένει στις οινολάσπες στη φιάλη για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη δεύτερη ζύμωση. Ενώ οι 15 μήνες είναι ο κανόνας για τις μη εσοδειακές σαμπάνιες σε πολλούς άλλους οίκους, η Bollinger ξεκουράζει τις μη εσοδειακές σαμπάνιες για τουλάχιστον τρία χρόνια. Οι vintage σαμπάνιες παλαιώνουν για τουλάχιστον πέντε έως οκτώ χρόνια στις οινολάσπες, βαθιά στα δροσερά κελάρια του οίκου.

Ο συνδυασμός πρώτης κατηγορίας σταφυλιών και εξαιρετικά εξελιγμένης τεχνολογίας κελαριών παράγει σαμπάνιες Bollinger με πολύ σύνθετες γεύσεις, οι οποίες σημειώνουν τακτικά πολύ υψηλές βαθμολογίες σε διεθνείς γευσιγνωσίες. Η παραγωγή σαμπάνιας ήταν και εξακολουθεί να είναι μια πολύπλοκη, επίπονη και δαπανηρή προσπάθεια για όλους τους αμπελουργούς της Σαμπάνιας. Υπάρχουν μόνο λίγοι οίκοι όπως ο Bollinger που πάνε ένα βήμα παραπέρα και επιβάλλουν στον εαυτό τους πρόσθετη εργασία, αυστηρούς κανόνες και υψηλό κόστος.

Το Bollinger προσφέρει στους ειδήμονες μια ενδιαφέρουσα επιλογή διαφορετικών σαμπανιών:

ImageΗ Ειδική Cuvée αντιπροσωπεύει την παραδοσιακή γεύση του οίκου. Ζυμώνονται με μηλολακτική ζύμωση σε ανοξείδωτες δεξαμενές. Κατασκευάζονται κυρίως από αμπέλια Grand Cru και Premier Cru και περιέχουν ένα επιδέξιο μείγμα κρασιών ηλικίας έως και 10 ετών, τα οποία έχουν αποθηκευτεί σε δρύινα βαρέλια ή/και φιάλες magnum. Το χαρμάνι σταφυλιών αυτών των μη εσοδειακών σαμπανιών είναι 60% Pinot Noir, 25% Chardonnay και 15% Pinot Meunier. Μετά τη δεύτερη ζύμωση, αυτά τα κρασιά παραμένουν στις οινολάσπες για τουλάχιστον τρία χρόνια. Οι Special Cuvée είναι ισχυρές, γεμάτες σαμπάνιες με ιδιαίτερες φρουτώδεις γεύσεις και μακρά επίγευση. Αποτελούν το τέλειο συνοδευτικό για κάθε γεύμα.

Σε ιδιαίτερα καλές εσοδείες, η Bollinger παράγει μια σαμπάνια εσοδείας που ονομάζεται Grande Année. Αυτή η σαμπάνια παραμένει στις οινολάσπες για τουλάχιστον πέντε χρόνια μετά τη δεύτερη ζύμωση στις φιάλες.

Η Grande Année Rosé είναι μια σαμπάνια εσοδείας στην οποία έχει προστεθεί λίγο κόκκινο κρασί από αμπελώνες γύρω από την Aÿ. Αυτό προσδίδει σε αυτή τη σαμπάνια ένα απαλό ροζ χρώμα. Αυτό το ειδικό μείγμα δίνει επίσης στο ροζέ πρόσθετες γεύσεις μαλακών φρούτων και περισσότερο σώμα.

ImageΜια σπεσιαλιτέ του οίκου Bollinger είναι η λεγόμενη σαμπάνια R.D. Εισήχθη στην γκάμα των προϊόντων γύρω στο 1960 από τον πρώην διευθυντή του Bollinger, Christian Bizot (1928-2002), και πρόκειται για μια σαμπάνια εσοδείας που έχει ωφεληθεί από τουλάχιστον οκτώ χρόνια σωστής παλαίωσης στις οινολάσπες, αλλά έχει αποσυρθεί πρόσφατα. Η ημερομηνία εκχύλισης αναγράφεται σε ετικέτα στο πίσω μέρος της φιάλης. Αυτές οι σαμπάνιες R.D. έχουν πρόσθετα αρώματα και κάποια νεανικότητα στη γεύση τους - παρά την ηλικία τους.

ΕικόναΟι σαμπάνιες Bollinger Vieilles Vignes Françaises (παλιές γαλλικές αμπέλια) είναι σπάνιες. Η Bollinger κατέχει τρία μικρά αγροτεμάχια γύρω από την Aÿ, όπου εξακολουθούν να φυτρώνουν πολύ σπάνια, αυθεντικά αμπέλια Pinot Noir, τα οποία επέζησαν από την καταστροφική επιδημία της φυλλοξήρας. Εξακολουθούν να καλλιεργούνται όπως ακριβώς τις ημέρες του μοναχού Frère Oudart (αυτός ο τύπος καλλιέργειας είναι γνωστός ως en foule) και να καλλιεργούνται με παραδοσιακά εργαλεία. Πρόκειται για την ανάπτυξη ενός ειδικού τύπου "αυθεντικής σαμπάνιας", η οποία παράγεται μόνο ως vintage σαμπάνια. Το 1975, η Bollinger παρουσίασε για πρώτη φορά στον κόσμο μια Vieilles Vignes Françaises vintage Champagne 1969s.

Καθώς οι σαμπάνιες υφίστανται ένα ελαφρύ σοκ κατά το ξεφούσκωμα μετά από μακρά αποθήκευση, η Bollinger αποθηκεύει τις σαμπάνιες της για τουλάχιστον τρεις μήνες μετά την τελική φελλοποίηση. Μόνο τότε παραδίδονται.

Ιστορικά, ο διάσημος οίκος Bollinger παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για τους ιστορικούς, καθώς οι ρίζες του είναι βαθιά ριζωμένες στην ιστορία της Σαμπάνιας. Ο βρετανός συγγραφέας Cyril Ray δημοσίευσε ένα περιεκτικό έργο με τίτλο "Bollinger". Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα συνειδητοποιήσει γρήγορα πόσο στενά είναι συνυφασμένη η άνοδος του οίκου Bollinger με την πολυτάραχη ιστορία της Σαμπάνιας.

Οι πραγματικές ρίζες του οίκου Bollinger βρίσκονται βαθιά στην ιστορία της Σαμπάνιας γύρω στο 1600 με μια ευγενή οικογένεια που ονομάζεται de Villermont. Η οικογένεια de Villermont, η οποία είχε παλαιότερα την έδρα της στην περιοχή της Troyes, της τότε πρωτεύουσας της περιοχής της Champagne, μετακόμισε αργότερα στην αμπελουργική περιοχή γύρω από την Chalons στον ποταμό Marne. Με την πάροδο των χρόνων, οι κτήσεις τους αυξήθηκαν (εν μέρει μέσω γάμων με άλλες ευγενείς οικογένειες της περιοχής).

ImageΌταν γεννήθηκε ο Athanase-Louis-Emmanuel de Villermont (1763-1840), η οικογένεια de Villermont ήταν ήδη σεβαστός ιδιοκτήτης των πιο πολύτιμων αμπελώνων γύρω από το Aÿ, το Bouzy, το Cuis και το Verzenay. Ο Athanase-Louis-Emmanuel ήταν ο μικρότερος γιος της οικογένειας και δεν θεωρήθηκε μελλοντικός γαιοκτήμονας, αλλά προοριζόταν για μια καριέρα στο γαλλικό ναυτικό. Εκείνη την εποχή, η μάχη για την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών μαίνονταν εναντίον των Άγγλων. Η Γαλλία τάχθηκε στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ως αξιωματικός, ο Athanase-Louis-Emmanuel όχι μόνο βίωσε τους σκληρούς πυρετούς που μάστιζαν τα πληρώματα των πλοίων, αλλά και τις ναυμαχίες εναντίον της Αγγλίας στα ανοικτά της ανατολικής ακτής της Βόρειας Αμερικής. Στο πλευρό των χερσαίων στρατευμάτων των αμερικανικών θρύλων, όπως ο Ουάσινγκτον και ο Λαφαγιέτ, υποστήριξε τον αγώνα των Αμερικανών για ελευθερία. Ήταν παρών, για παράδειγμα, όταν ο ναύαρχος ντε Γκρας νίκησε τον αγγλικό στόλο στις εκβολές του κόλπου Τσέζαπικ. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, υπηρέτησε για λίγο στο βασιλικό πυροβολικό, αλλά επέστρεψε στη θάλασσα. Αυτή τη φορά, όμως, υπηρέτησε ως καπετάνιος στο ρωσικό ναυτικό. Ο συγγραφέας Cyril Ray σημειώνει ότι η απόφαση αυτή για τη σταδιοδρομία αποδείχθηκε πολύ ευνοϊκή είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, όταν ο ρωσικός στρατός καταδίωξε τον Ναπολέοντα στη Γαλλία το 1814. Ο ρωσικός στρατός έδειξε την εκτίμησή του για την υπηρεσία του στο ρωσικό ναυτικό εκείνη την εποχή, αφήνοντας τουλάχιστον σώο και αβλαβή τον Aÿ. Αργότερα, μετά τη θητεία του στη γαλλική ναυτική ακαδημία της Ανγκουλέμ, ο Αθανάσιος-Λουί-Εμμανουήλ προήχθη στο βαθμό του ναυάρχου και στη συνέχεια επέστρεψε στους αμπελώνες και τα άλλα κτήματά του, τα οποία είχαν πλέον ανάγκη από φροντίδα. Ωστόσο, υπήρχε έλλειψη οικονομικών πόρων. Το ανοιχτό εμπόριο αποτελούσε επίσης πρόβλημα για τους ευγενείς.

Εν τω μεταξύ, υπήρχε ένας ικανός νέος με το όνομα Joseph-Jacob-Placide Bollinger (1803-1884) στο εμπόριο κρασιού. Καταγόταν από το τότε Βασίλειο της Βυρτεμβέργης (Ellwangen) και προερχόταν επίσης από την αριστοκρατία. Αν και δεν είχε δικούς του αμπελώνες, τον προσέλκυσε το εμπόριο κρασιού από νεαρή ηλικία. Το 1822, σε ηλικία 19 ετών, αποφάσισε να ενταχθεί στη νεαρή τότε εταιρεία Müller-Ruinart (ιδιοκτήτης της, παρεμπιπτόντως, ήταν ο ίδιος ο Βαυαρός μετανάστης Anton Müller που, μαζί με τη χήρα Clicquot, εισήγαγε το γρίφο και το remuage). Ο Müller είχε πρόσφατα παντρευτεί μια κυρία με το περίφημο όνομα Ruinart και είχε προηγουμένως εργαστεί για πολλά χρόνια ως εξαιρετικά ικανός και αφοσιωμένος υπεύθυνος κελάριου στην Clicquot. Ο Müller ήταν πολύ επιχειρηματικός και προώθησε με επιτυχία τη σαμπάνια του στις σημαντικότερες αγορές.

Ο ImageJacob Bollinger τον υπηρέτησε με μεγάλη επιτυχία ως εμπορικός αντιπρόσωπος στη Γερμανία για επτά χρόνια. Δεν είναι σαφές πώς ο ναύαρχος κόμης de Villermont ήρθε σε επαφή με τον Jacob Bollinger. Ωστόσο, ο De Villermont αναγνώρισε το ταλέντο και την εμπειρία του νεαρού ακόμη Bollinger. Ταυτόχρονα, ο κόμης διέθετε τεράστιους πόρους για το κρασί, αλλά ως ευγενής του εμπορίου δεν μπορούσε να τους αξιοποιήσει πλήρως. Γι' αυτό το λόγο ίδρυσε μια εταιρεία το 1829 μαζί με τον Jacob Bollinger και τον Paul Renaudin (άλλος ένας πρώην εμπορικός αντιπρόσωπος της εταιρείας Müller-Ruinart). Ένας από τους σημαντικούς όρους του κόμη ήταν ότι το αριστοκρατικό του όνομα δεν θα εμφανιζόταν πουθενά στο εμπόριο. Ο Paul Renaudin εγκατέλειψε τη νεαρή εταιρεία λίγα χρόνια αργότερα.

Εν τω μεταξύ, ο Jacob Bollinger έγινε γνωστός ως Jacques Bollinger και συνέχισε με επιτυχία να εμπορεύεται τα κρασιά του κόμη. Το 1837 παντρεύτηκε την 20χρονη Mlle Louise-Charlotte de Villermont, κόρη του κόμη de Villermont. Ο συγγραφέας Cyril Ray σημειώνει ότι ο Jacques Bollinger αναφερόταν αργότερα συχνά ως Bollinger de Villermont. Το 1854, ο Γερμανός Jacob (Jacques) Bollinger έγινε επίσημα Γάλλος με πολιτογράφηση. Επέκτεινε το κτήμα του κόμη με νέους αμπελώνες γύρω από το Verzenay. Ο Jacques και η Louise-Charlotte Bollinger απέκτησαν μια κόρη (Marie) και δύο γιους (Joseph και Georges). Οι γιοι Joseph και Georges συνέχισαν με επιτυχία την επιχείρηση και απέκτησαν επιπλέον αμπελώνες γύρω από τις περιοχές Bouzy, Louvois, Tauxieres και Verzenay. Στην εποχή τους, ο οίκος Bollinger τιμήθηκε επίσης ως επίσημος προμηθευτής της βασιλικής αυλής στην Αγγλία.

Image1909 έως 1911 ήταν χρόνια βαθύτατης δυσαρέσκειας μεταξύ των αμπελουργών της Σαμπάνιας. Από τη μία πλευρά, υπήρξε μια εξέγερση των αμπελουργών στην περιοχή του Aube, όπου ένα διάταγμα (délimitation) επρόκειτο να στερήσει από τους τοπικούς αμπελουργούς την ιδιότητα του μέλους της Σαμπάνιας. Από την άλλη πλευρά, το 1909 και το 1910 ήταν δύο εξαιρετικά κακές χρονιές για τους αμπελουργούς. Η δυσαρέσκεια πολλών αμπελουργών τροφοδοτήθηκε περαιτέρω από την εισαγωγή φθηνών, ξένων κρασιών από άλλες περιοχές της Ευρώπης από ορισμένους αδίστακτους οίκους της Σαμπάνιας. Τελικά, η δικαιολογημένη αγανάκτηση των αμπελουργών κορυφώθηκε με μια μεγάλη εξέγερση στις 12 Απριλίου 1911. Ούτε οι βασιλικές δραγόνες ούτε τα στρατεύματα από τη Reims ήταν σε θέση να σταματήσουν τους εξαγριωμένους αμπελουργούς. Σε μια τυφλή οργή, επιτέθηκαν και στην πόλη Aÿ, καταστρέφοντας όχι μόνο αδίστακτα, άπληστα σπίτια, αλλά και πολλά δίκαια. Γύρω από το σπίτι του Bollinger, οι αμπελουργοί ξεσάλωσαν, τα διάσημα σπίτια σαμπάνιας πυρπολήθηκαν και μεγάλα αποθέματα κρασιού πετάχτηκαν στους δρόμους. Είναι αξιοσημείωτο, ωστόσο, ότι ο οίκος Bollinger γλίτωσε από τον εξαγριωμένο όχλο και παρέμεινε εντελώς αλώβητος. Ακόμη και μέσα στην οργή τους, οι οινοπαραγωγοί σεβάστηκαν την παραδοσιακή και πατροπαράδοτη ηθική του οίκου Bollinger.

Ένας άλλος Jacques Bollinger, εγγονός του αρχικού, θρυλικού Jacques Bollinger, ανέλαβε τη διοίκηση της εταιρείας το 1918. Σε ηλικία 24 ετών, είχε μόλις ολοκληρώσει τη θητεία του στη γαλλική πολεμική αεροπορία και του είχαν απονεμηθεί πολλά μετάλλια για τη γενναιότητά του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (Légion d'Honneur και Croix de Guerre με φοίνικες). Αφιερώθηκε ευσυνείδητα στην ανοικοδόμηση, την καλλιέργεια και την επέκταση των αμπελώνων Bollinger. Όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, κλήθηκε ξανά να υπηρετήσει στη γαλλική πολεμική αεροπορία, αλλά ήταν σε κακή κατάσταση υγείας. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Jacques Bollinger ήταν δήμαρχος της Aÿ. Αυτή η ήδη απαιτητική θέση ήταν αναμφίβολα ιδιαίτερα σκληρή για τον αξιόλογο αυτό άνθρωπο κατά τη διάρκεια της κατοχής, η υγεία του οποίου επιδεινώθηκε αισθητά. Πέθανε το 1941 σε ηλικία μόλις 47 ετών. Η τελευταία του επιθυμία ήταν η σύζυγός του, Elisabeth ("Lily") Bollinger (1899-1977), να συνεχίσει να διευθύνει την εταιρεία μετά το θάνατό του.

Η Elisabeth ("Lily") de Lauriston-Boubers καταγόταν από πλούσια, ευγενή οικογένεια (συγγενής του Μαρκήσιου de Boubers). Ο πατέρας της Oliver de Lauriston-Boubers ήταν αξιωματικός του ιππικού. Το 1923 παντρεύτηκε τον Jacques Bollinger. Μετά από χρόνια συνεργασίας στο Bollinger, ο άτεκνος γάμος τους έληξε το 1941 με τον πρόωρο θάνατο του Jacques.

Η χήρα Lily Bollinger ανέλαβε τα ηνία της εταιρείας κατά τη διάρκεια της κατοχής από τη γερμανική Βέρμαχτ. Η Βέρμαχτ δεν κατάσχεσε μόνο το κτίριο της Bollinger, αλλά και 178.000 φιάλες σαμπάνιας σε απόθεμα. Η σαμπάνια συνέχισε να παράγεται παρά τις δύσκολες συνθήκες. Καθώς η βενζίνη ήταν πολύ λίγη εκείνη την εποχή, η σκληρά εργαζόμενη νεαρή χήρα ανέβαινε καθημερινά στο ποδήλατό της και πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά στους αμπελώνες της.

Ήταν επίσης επιθυμία της Βέρμαχτ να συνεχιστεί η επιχείρηση. Ωστόσο, υπήρχε σημαντική έλλειψη εργατικού δυναμικού λόγω του πολέμου. Ως αποτέλεσμα, η Bollinger κατάφερε να πείσει τη Βέρμαχτ ότι πολλοί από τους πρώην υπαλλήλους της θα έπρεπε να απελευθερωθούν από τη γερμανική αιχμαλωσία για να συνεχίσουν να εργάζονται στους αμπελώνες. Στις 22 Αυγούστου 1944, η αμερικανική "3η Στρατιά" υπό τον στρατηγό Patton απελευθέρωσε την περιοχή γύρω από το σπίτι Bollinger. Μετά το τέλος του πολέμου, η "χήρα Lily" άρχισε να ανταλλάσσει απομακρυσμένους αμπελώνες με άλλους πιο κοντά στο σπίτι της και να αγοράζει στρατηγικά άλλους αμπελώνες στην περιοχή της (γύρω από τα Ay, Mutigny, Grauves το 1955 και το 1968, καθώς και γύρω από το Bisseuil το 1961). Παράλληλα, ενίσχυσε τις προσπάθειες μάρκετινγκ και διπλασίασε τον κύκλο εργασιών της εταιρείας. Στην αγγλική βασιλική αυλή, η Bollinger έγινε η επίσημη σαμπάνια του σπιτιού υπό τον Γεώργιο ΣΤ' και τη βασίλισσα Ελισάβετ Β'. Ακόμη και ο "πράκτορας 007", ο διάσημος (όχι ακριβώς!) φανταστικός γόης και ήρωας James Bond, πίνει σαμπάνια Bollinger. Το 1976, το γαλλικό κράτος απένειμε στη Lily Bollinger το Ordre National du Merit (Εθνικό Τάγμα Αξίας). Παρά τη μεγάλη της επιτυχία και τις αμέτρητες διεθνείς διακρίσεις, η Lily παρέμεινε σεμνή και συνέχισε να ποδηλατεί ακούραστα στους αμπελώνες της μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το 1971 παρέδωσε τη διεύθυνση της εταιρείας στον ανιψιό της Claude d'Hautefeuille και πέθανε το 1977 σε ηλικία 78 ετών.

Εικόνα
Ο Claude d'Hautfeuille (1913-2000), γαμπρός της Madame Therese de Valbray (αδελφή της Madame "Lily" Bollinger), εκσυγχρόνισε την εταιρεία και αγόρασε περισσότερους αμπελώνες γύρω από το Champvoisy. Παράλληλα, προώθησε τη διεθνή ανάπτυξη της μάρκας Bollinger.

Image1978 έως 1994 Ο Christian Bizot (1928-2002), γιος της μικρότερης αδελφής της χήρας Lily Bolliger (Guillemette Bizot) και έκτος πρόεδρος της Bollinger, διαχειρίστηκε τις τύχες της εταιρείας. Ο Christian Bizot εντάχθηκε στην Bollinger το 1952 σε ηλικία 24 ετών. Ο Bizot δεν θεωρήθηκε μόνο ιδιαίτερα έμπειρος στην παρασκευή των καλύτερων σαμπανιών, αλλά ανέπτυξε και πρόσθετες ειδικότητες, όπως οι αξιόλογες σαμπάνιες R.D. (βλ. παραπάνω). Απέρριπτε αυστηρά τους "πρακτικούς συμβιβασμούς" του εμπορίου (ποσότητα αντί για ποιότητα) και επικεντρωνόταν αποκλειστικά στην ποιότητα και την ατομικότητα των σαμπανιών του.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η ποιότητα της σαμπάνιας δέχθηκε όλο και περισσότερες επικρίσεις, ο Bizot ήταν εκείνος που ξεκίνησε το 1992 τη "Χάρτα Δεοντολογίας και Ποιότητας". Ως δήλωση της ήδη παραδοσιακής ειλικρίνειας και της ανοιχτότητας του οίκου Bollinger, τόνισε αυτό το δόγμα, για παράδειγμα με την τοποθέτηση μιας ετικέτας με έγκυρες πληροφορίες σε όλες τις σαμπάνιες Bollinger χωρίς εσοδεία (Special Cuvée). Αυτό δημιούργησε απόλυτη διαφάνεια, διότι πλέον ο καθένας μπορούσε να δει ποιες ποικιλίες σταφυλιών χρησιμοποιήθηκαν στο χαρμάνι ή αν το χαρμάνι είχε αποθηκευτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για σημαντικά στοιχεία που συχνά παραμένουν στο σκοτάδι με πολλές άλλες σαμπάνιες.

Ο Χάρτης Δεοντολογίας και Ποιότητας τα λέει όλα:

*Το όνομα Bollinger χρησιμοποιείται μόνο για τους οίνους που έχουν παραχθεί από την Bollinger.
* 70% από τα αμπέλια προέρχονται από τους δικούς μας αμπελώνες.
* Το Bollinger χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο την απόδοση της πρώτης έκθλιψης (cuvée) για την παραγωγή των σαμπανιών του (προσωρινές εξαιρέσεις επιτρέπονται μόνο για τις ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας εσοδείες Chardonnay, όπου η μέση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή).
* Κατά την πρώτη ζύμωση λαμβάνεται υπόψη κάθε cru, καθώς και κάθε ποικιλία αμπέλου που εκπροσωπείται στην cru.
* Η πρώτη ζύμωση των αποθεματικών οίνων καθώς και των οίνων που χαρακτηρίζονται ως Grande Année ωριμάζουν σε δρύινα βαρέλια.
* Τα χαρμάνια Bollinger παρασκευάζονται κυρίως από σταφύλια που προέρχονται από αμπελώνες Grand Cru και Premier Cru. Το "κατά κύριο λόγο" σημαίνει συγκεκριμένα: 100% για την Grande Année Champagne και 80% για την Special Cuvée. * Τα χαρμάνια αποτελούνται κατά κύριο λόγο από Pinot Noir. Για την Grande Année περίπου 65%, για την Special Cuvée περίπου 60%.
* Τα αποθεματικά κρασιά αποθηκεύονται σε φιάλες magnum. Η αποθήκευση στις φιάλες απαιτεί επίσης φυσικούς φελλούς.
* Οι σαμπάνιες Special Cuvée Bollinger πρέπει να παραμένουν στις οινολάσπες για τουλάχιστον τρία χρόνια πριν από την αποκόλληση. Οι Vintage Champagnes (Grande Année) απαιτούν τουλάχιστον πέντε χρόνια παλαίωσης στις οινολάσπες. Η σαμπάνια R.D. απαιτεί τουλάχιστον οκτώ έτη παλαίωσης αυτού του τύπου.
Μετά την εκχύλιση, η σαμπάνια πρέπει να αναπαυθεί για τουλάχιστον τρεις μήνες πριν από την παράδοσή της.

Εικόνα
Ετικέτα στο πίσω μέρος μιας Bollinger Special Cuvée από την αμερικανική αγορά με αντίστοιχες αναφορές από τον χάρτη που αφορούν τη συγκεκριμένη σαμπάνια.

Ο Christian Bizot απέδειξε ότι η άνευ όρων ποιότητα και η αίσθηση της παράδοσης μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία σε μεγάλες εταιρείες και σήμερα. Επομένως, δεν είναι περίεργο ότι ακόμη και μετά το θάνατό του, ο Christian Bizot εξακολουθεί να τιμάται βαθιά από αμέτρητους αμπελουργούς και οπαδούς της σαμπάνιας σε όλο τον κόσμο.

Αυτό μας φέρνει στον έβδομο πρόεδρο του Bollinger: ο Ghislain de Montgolfier είναι επίσης ανιψιός της χήρας "Lily Bollinger". Το 1969/70, διετέλεσε βοηθός διευθυντή των αμπελώνων του Bollinger. Το 1994 διορίστηκε πρόεδρος του Bollinger και συνεχίζει να διευθύνει το Bollinger μέχρι σήμερα, σύμφωνα με την παλιά παράδοση.

 

Επιστροφή στο λεξικό & γλωσσάρι | Ήσουν εδώ: Bollinger