Βαπτίσεις πλοίων

Μπροστά στις απέραντες, σχεδόν αδιευκρίνιστες θάλασσες, ακόμη και το ισχυρότερο πολεμικό πλοίο μοιάζει μικρό! Ο συγγραφέας Τζόζεφ Κόνραντ δεν είχε άδικο όταν περιέγραψε τα πλοία ως "ζωντανά πλάσματα", καθώς ένα πλοίο στην ανοιχτή θάλασσα "μιλάει" στους ναυτικούς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, είτε πρόκειται για τρίζοντα κουφώματα, είτε για ατσάλι που βογκάει, είτε για ξύλο που τρίζει, είτε για πανιά που κουνιούνται και πολλούς άλλους οικείους ήχους.
Στην Κίνα και την Ιαπωνία, μια γραμμή που συνδέει το πλοίο με τη στεριά σχίζεται σχεδόν σαν ένα είδος "ομφάλιου λώρου" όταν το πλοίο καθελκύεται. Τα πλοία βαφτίζονταν στη Μεσοποταμία ήδη από τον τέταρτο αιώνα π.Χ. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι έκαναν το ίδιο. Εκτός από τις μερικές φορές φαινομενικά σκληρές τελετουργίες του αρχαίου κόσμου, συχνά εμπλέκεται και καλό κρασί, το οποίο χυνόταν πάνω στις σανίδες ενός πλοίου για να κάνει τους θεούς φιλικούς.

Ακόμα και σήμερα, πρόκειται κυρίως για καλή θέληση και τύχη για το πλοίο και το πλήρωμά του μπροστά σε απρόβλεπτα μελλοντικά στοιχεία. Κάποιοι το θεωρούν δεισιδαιμονία και κάποιοι άλλοι μια όμορφη παράδοση.
Άλλοι άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, θεωρούν τη σωστή βάπτιση ενός πλοίου ως ένα πολύ σοβαρό και απαραίτητο γεγονός. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να παρέχουν αποδείξεις ότι ένα πλοίο με προβληματική βάπτιση ή ακόμη και χωρίς βάπτιση μπορεί να είναι κακός οιωνός. Μπορούν να αναφερθούν, για παράδειγμα, στον Τιτανικό, ο οποίος δεν βαφτίστηκε ποτέ, ή στην τραγική μοίρα του ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου "Κ-19", το καμάρι του ρωσικού ναυτικού, κατά τη βάφτιση του οποίου το μπουκάλι του Σαμπάνια δεν έσπαγε, ακόμη και μετά από επανειλημμένες προσπάθειες.

Μεταξύ των ναυτικών, η προσοχή και όχι η δεισιδαιμονία θεωρείται επιθυμητή συντροφιά. Η σωστή βάπτιση αποτελεί επομένως απλώς μέρος της γενικής σύνεσης.

Από την άλλη πλευρά, ο Klabautermann, ένα φιλικό μικρό πνεύμα που μετακομίζει σε κάθε νέο πλοίο για να κάνει κόλπα σε ένα τεμπέλικο πλήρωμα και να βοηθήσει ένα καλό πλήρωμα καθώς και το πλοίο, δεν λαμβάνεται γενικά τόσο σοβαρά υπόψη.

Η βάφτιση του αυτοκρατορικού ιδιωτικού γιοτ Meteor στη Νέα Υόρκη το 1902 έδειξε πόσο σημαντική μπορεί να είναι μια βάφτιση πλοίου εκτός από ένα επιτυχώς σπασμένο μπουκάλι. Ο αυτοκράτορας είχε την πρόθεση να χρησιμοποιηθεί ένα μπουκάλι αφρώδους οίνου για τη βάφτιση αντί για σαμπάνια από την κόρη του Αμερικανού προέδρου Alice Roosevelt. Ωστόσο, ο έξυπνος εκπρόσωπος του Moët & Chandon στις ΗΠΑ, George Kessler, κατάφερε να αντικαταστήσει το αφρώδες κρασί με ένα μπουκάλι Moët, αντίθετα με το σχέδιο. Στο συμπόσιο που ακολούθησε, σερβιρίστηκε σαμπάνια αντί για αφρώδη οίνο. Αυτό θεωρήθηκε πρώτης τάξεως σκάνδαλο για τον Κάιζερ, ο οποίος στη συνέχεια ανακάλεσε τον πρεσβευτή του και πυροδότησε μια τεράστια πολιτική δολιοφθορά μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας.

Συχνά συμβαίνει ένα μπουκάλι σαμπάνιας να μην σπάει. Επιφανειακά, τότε απορρίπτεται χαρούμενα ως μια ανόητη, ασήμαντη δεισιδαιμονία. Κατά βάθος, όμως, πολλοί άνθρωποι ανησυχούν γι' αυτό. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το χοντρό γυαλί των μπουκαλιών σαμπάνιας μερικές φορές αποδυναμώνεται επαγγελματικά (και κρυφά) με γρατζουνιές πριν από τη βάφτιση και εξασκείται πρώτα "ανεπίσημα" πριν από κάποιες βαφτίσεις, ώστε να μην πάει τίποτα στραβά στην "πραγματική" βάφτιση.

Όταν ένα πλοίο μετονομάζεται, είναι επίσης σημαντικό να αποχαιρετήσετε πρώτα το παλιό όνομα με σαμπάνια. Το παλιό όνομα πρέπει να αφαιρεθεί προσεκτικά παντού και χωρίς εξαίρεση (πλώρη, πρύμνη, σωσίβια, σωσίβια λέμβος κ.λπ.). Ακολουθεί η σπονδή, όπου ένα μπουκάλι από την καλύτερη σαμπάνια χύνεται από την πλώρη πάνω στα σανίδια του πλοίου - μέχρι την τελευταία σταγόνα και χωρίς ούτε μια γουλιά για το πλήρωμα! Θεωρείται χειρονομία μελαγχολικού αποχαιρετισμού και γίνεται με αξιοπρέπεια. Χρειάζεστε λοιπόν τουλάχιστον δύο μπουκάλια σαμπάνιας για αυτή την τελετή, γιατί μετά, φυσικά, είναι παράδοση να γιορτάζετε κανονικά.

Η βάφτιση του πλοίου αρχίζει με μια ομιλία που ακούγεται κάπως έτσι: "Σας βαφτίζω με το όνομα ....... Εύχομαι στο πλήρωμα ασφαλές ταξίδι ανά πάσα στιγμή και στο πλοίο πάντα μια χούφτα νερό κάτω από την καρίνα του!".

Στα μεγάλα πλοία, μια κυρία (οι άνδρες παραδοσιακά δεν ήταν επιθυμητοί για τη δουλειά της βάφτισης μέχρι τον 19ο αιώνα - οι κυρίες προτιμώνται ακόμη και σήμερα) κόβει ένα σχοινί με ένα τσεκούρι, το οποίο απελευθερώνει το μπουκάλι σαμπάνιας σε ένα άλλο σχοινί για να πετάξει προς την πλώρη. Σε μικρά πλοία/σκάφη, η σαμπάνια εκσφενδονίζεται επίσης απευθείας στην πλώρη με το σχοινί. Ορισμένοι μάλιστα σπάνε το μπουκάλι στην πλώρη με το χέρι τους.

Στα μικρά σκάφη αναψυχής και άλλα σκάφη, είναι απολύτως επιτρεπτό να χύσετε ένα μπουκάλι σαμπάνιας στο κατάστρωμα μέχρι την τελευταία σταγόνα, ενώ στέκεστε στην πλώρη μετά την πρόποση (και πάλι, χωρίς ούτε μια γουλιά για την κυρία ή το πλήρωμα). Αυτός είναι ένας λογικός κανόνας, ιδίως επειδή ένα μπουκάλι σαμπάνιας που θα σπάσει θα μπορούσε να προκαλέσει περιττές ζημιές στο σκάφος - ένα μπουκάλι μεγέθους magnum, jeroboam ή ακόμη και rehoboam θα μπορούσε ενδεχομένως ακόμη και να το βυθίσει.

Μετά τη βάφτιση, πολλοί καπετάνιοι αποθηκεύουν τα υπολείμματα της φιάλης στο πλοίο, όπου πρέπει να παραμείνουν για όσο διάστημα το πλοίο φέρει το όνομα.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι τα αεροδιαστημικά πλοία βαφτίζονται φυσικά επίσης. Ακόμη και το USS Enterprise (NCC-1701B) από το διάσημο "Star Trek" βαφτίστηκε τελετουργικά με ένα φουτουριστικό "Dom Perignon, vintage 2265".

 

 

Επιστροφή στο λεξικό & γλωσσάρι | Ήσουν εδώ: Βαφτίσια πλοίου