Dosering

De wijn- en suikeroplossing die aan de champagne wordt toegevoegd voordat deze definitief wordt gekurkt, wordt dosering genoemd.

Soms wordt er ook een scheutje lichtgekleurde brandewijn van topkwaliteit toegevoegd. De brandewijn voorkomt dat de toegevoegde suiker later gaat gisten. De formule voor deze dosering of verzendoplossing (liqueur d'expédition) is aan geen enkele norm onderworpen en wordt verschillend bepaald door de keldermeesters van de verschillende huizen (vaak geheime mengsels!).

Na het degorgeren zit er ook iets te weinig vloeistof in de fles. Deze dosering, dat wil zeggen het mengsel van wijn en - afhankelijk van de gewenste smaak - meer of minder suiker, compenseert het degorgementverlies. Als er geen dosering met suiker nodig is (bijvoorbeeld voor Ultra Brut Champagne), wordt wijn uit andere flessen met dezelfde inhoud gebruikt om bij te vullen. Afhankelijk van de sterkte van de suikeroplossing in de dosering, worden de volgende termen op de fles vermeld:

* Brut integraal, Ultra brut:
Zonder toevoeging van suiker.

* Extra Brut:
Dosering met 0 tot 6 g/l restsuiker in de wijn

* Brood:
Dosering met max. 15 g/l restsuiker in de wijn.

* Extra droog:
Dosering met max. 20 g/l restsuiker in de wijn.

* Sec:
Dosering met max. 35 g/l restsuiker in de wijn.

* Demi-sec:
Dosering met max. 50 g/l restsuiker in de wijn.

* Doux:
Dosering met meer dan 50 g/l restsuiker in de wijn (zeldzaam bij champagnes).

De flessen worden geschud na het (definitief) kurken om ervoor te zorgen dat deze oplossing goed gemengd wordt met de champagne.

Historisch gezien was de gekwalificeerde toevoeging van een dosering vooral belangrijk in de 19e eeuw. In die tijd bloeide de exportmarkt. De Champagne-exporteurs leerden zich aan te passen aan de 'zoetheid' die in bepaalde landen populair was. Historicus Francois Bonal merkt op dat het suikergehalte in die tijd zorgvuldig werd aangepast: Russische klanten hielden van erg zoete Champagne (275-300g/fles). Amerikanen daarentegen gaven de voorkeur aan 110-165g/fles. In Engeland daarentegen was 21-66g/fles precies goed. Op de Franse thuismarkt werd de toegevoegde suiker echter tussen 165 en 200g/fles gehouden (dat is 15 tot 20 keer meer suiker dan we vandaag de dag gewend zijn in een typische Brut).

De reden voor de verschillende doseringen was dat champagne in verschillende landen in die tijd anders werd gedronken. In 1835 schreef Thomas Walker bijvoorbeeld in zijn boek 'The Original' dat champagne meteen aan het begin van de maaltijd moest worden aangeboden en op tafel moest worden gezet, zodat elke gast zichzelf naar believen kon bedienen. Net als vandaag was de zoetheid van champagne in Engeland in die tijd zodanig dat het een ideale begeleider was tijdens de hele maaltijd. In Frankrijk was champagne echter populairder als dessertwijn en werd de zoetheid aangepast. Pas na de Eerste Wereldoorlog vestigde brut zich internationaal in zijn huidige, meer natuurlijke vorm ('droge stijl').

Opmerking:

De algemene term dosering kan soms ook verwijzen naar de vuldosering (liqueur de tirage) van wijn, gist en suiker, die wordt toegevoegd aan het wijnmengsel (cuvée) om er onder andere voor te zorgen dat het juiste koolzuurgehalte van het eindproduct wordt bereikt. Tot op zekere hoogte is deze dosering het 'startsein' voor de tweede gisting (op fles).

 

 

Terug naar de woordenlijst | Je was hier: Dosering