Bollinger

Dom szampański Bollinger zawsze charakteryzował się nie tylko najwyższą jakością szampana, ale także reputacją niezafałszowanej etyki i wierności tradycji. Ponadto, w przeciwieństwie do wielu innych znanych domów, które są obecnie częścią dużych grup, Bollinger był i jest niezależną i samostanowiącą własnością rodziny.

Firma posiada około 152 hektarów winnic w najlepszych crus, w tym w okolicach Aÿ, Bouzy i Verzenay. 60% jej winnic jest sklasyfikowanych jako Grand Cru, a kolejne 30% jako Premiere Cru. Bollinger jest zatem - w przeciwieństwie do wielu innych producentów wina - w godnej pozazdroszczenia pozycji, będąc w stanie uzyskać ponad dwie trzecie najlepszych winorośli do produkcji 1,5 miliona butelek rocznie z własnych winnic.

Koncentruje się na wysokiej jakości winorośli Pinot Noir, przy czym tylko moszcz z pierwszego tłoczenia (cuvée) jest wykorzystywany do produkcji szampana Bollinger. Moszcz z drugiego tłoczenia (taille) jest sprzedawany innym producentom wina. Tylko w przypadku winogron Chardonnay taille jest czasami wykorzystywany w najlepszych rocznikach. Pierwsza fermentacja win, posortowanych według cru, odbywa się w barriques i zbiornikach ze stali nierdzewnej.

Wśród pracowników Bollinger jest nawet prawdziwy bednarz. Częścią rzemiosła bednarza jest również znajomość szczególnych właściwości używanego drewna: "Nie każdy dąb jest taki sam". Na przykład dąb z regionu Limousin nadaje winu inny smak podczas dojrzewania niż dąb z regionu Nevers. Ponadto właściwa pielęgnacja dębowych beczek przed i po użyciu jest czasochłonnym przedsięwzięciem.

Wina rezerwowe, z drugiej strony, nie są przechowywane w dużych beczkach, ale, posortowane według cru i rocznika, w pojedynczych butelkach magnum zakorkowanych pod niewielkim ciśnieniem.

Co więcej, Bollinger nalega, aby dobry szampan leżakował na osadzie drożdżowym w butelce przez szczególnie długi czas po drugiej fermentacji. Podczas gdy 15 miesięcy jest standardem dla szampanów nie rocznikowych w wielu innych domach, Bollinger leżakuje szampany nie rocznikowe przez co najmniej trzy lata. Szampany rocznikowe dojrzewają przez co najmniej pięć do ośmiu lat na osadzie drożdżowym, głęboko w chłodnych piwnicach domu.

Połączenie najwyższej klasy winogron i niezwykle wyrafinowanej technologii piwnicznej daje szampany Bollinger o bardzo złożonych smakach, które regularnie uzyskują bardzo wysokie wyniki na międzynarodowych degustacjach. Produkcja szampana była i nadal jest złożonym, pracochłonnym i kosztownym przedsięwzięciem dla wszystkich winiarzy w Szampanii. Jest tylko kilka domów, takich jak Bollinger, które idą o krok dalej i narzucają sobie dodatkową pracę, surowe zasady i wysokie koszty.

Bollinger oferuje koneserom interesujący wybór różnych szampanów:

ImageThe Special Cuvée reprezentują tradycyjny smak domu. Są fermentowane malolaktycznie w zbiornikach ze stali nierdzewnej. Produkowane głównie z winorośli Grand Cru i Premier Cru, zawierają umiejętną mieszankę win do 10 lat, które były przechowywane w dębowych beczkach i/lub butelkach magnum. Mieszanka winogron tych szampanów non-vintage to 60% Pinot Noir, 25% Chardonnay i 15% Pinot Meunier. Po drugiej fermentacji wina te leżakują na osadzie drożdżowym przez co najmniej trzy lata. Special Cuvée to potężne, pełne szampany o wyjątkowych owocowych smakach i długim finiszu. Są idealnym dodatkiem do każdego posiłku.

W szczególnie dobrych rocznikach, Bollinger produkuje rocznikowego szampana o nazwie Grande Année. Szampan ten leżakuje na osadzie drożdżowym przez co najmniej pięć lat po drugiej fermentacji w butelkach.

Grande Année Rosé to rocznikowy szampan, do którego dodano odrobinę czerwonego wina z winnic z okolic Aÿ. Nadaje to szampanowi delikatny różowy kolor. Ta specjalna mieszanka nadaje różowemu szampanowi dodatkowy smak miękkich owoców i więcej ciała.

ImageSpecjalnością domu Bollinger jest tak zwany R.D. Champagne. Wprowadzony do gamy produktów około 1960 roku przez byłego dyrektora Bollinger, Christiana Bizota (1928-2002), jest to szampan vintage, który skorzystał z co najmniej ośmiu lat właściwego starzenia na osadzie drożdżowym, ale został tylko "Niedawno zdegustowany" (R.D.) lub niedawno zdegustowany. Data rozlewu znajduje się na etykiecie umieszczonej z tyłu butelki. Te szampany R.D. mają dodatkowe aromaty i pewną młodość w smaku - pomimo swojego wieku.

ImageSzampany Bollinger Vieilles Vignes Françaises (stare francuskie winorośle) to rzadkość. Bollinger posiada trzy małe parcele w okolicach Aÿ, gdzie wciąż rosną bardzo rzadkie, oryginalne winorośle Pinot Noir, które przetrwały niszczycielską plagę filoksery. Są one nadal uprawiane tak, jak w czasach mnicha Frère Oudarta (ten rodzaj uprawy znany jest jako en foule) i uprawiane przy użyciu tradycyjnych narzędzi. W ten sposób powstaje specjalny rodzaj "oryginalnego szampana", który jest produkowany wyłącznie jako szampan vintage. W 1975 r. firma Bollinger po raz pierwszy zaprezentowała światu szampana Vieilles Vignes Françaises vintage Champagne 1969s.

Ponieważ szampany doznają lekkiego szoku podczas rozładunku po długim okresie przechowywania, Bollinger przechowuje swoje szampany przez co najmniej kolejne trzy miesiące po ostatecznym zakorkowaniu. Dopiero wtedy są one dostarczane.

Z historycznego punktu widzenia słynny dom Bollinger jest bardzo interesujący dla historyków, ponieważ jego korzenie są głęboko zakorzenione w historii Szampanii. Brytyjski autor Cyril Ray opublikował obszerną pracę zatytułowaną "Bollinger". Każdy, kto przeczyta tę książkę, szybko zda sobie sprawę, jak ściśle powstanie domu Bollinger jest splecione z bogatą w wydarzenia historią Szampanii.

Rzeczywiste początki domu Bollinger leżą głęboko w historii Szampanii około 1600 roku, w rodzinie szlacheckiej de Villermont. Rodzina de Villermont, wcześniej zamieszkała w okolicach Troyes, ówczesnej stolicy regionu Szampanii, później przeniosła się do regionu uprawy winorośli wokół Chalons nad Marną. Z biegiem lat ich posiadłości ziemskie rosły (częściowo dzięki małżeństwom z innymi rodzinami szlacheckimi w okolicy).

ImageKiedy urodził się Athanase-Louis-Emmanuel de Villermont (1763-1840), rodzina de Villermont była już szanowanym właścicielem najcenniejszych winnic w okolicach Aÿ, Bouzy, Cuis i Verzenay. Athanase-Louis-Emmanuel był młodszym synem rodziny i nie był uważany za przyszłego właściciela ziemskiego, ale zamiast tego był przeznaczony do kariery we francuskiej marynarce wojennej. W tym czasie toczyła się bitwa o niepodległość Stanów Zjednoczonych przeciwko Anglikom. Francja stanęła po stronie Stanów Zjednoczonych. Jako oficer, Athanase-Louis-Emmanuel doświadczył nie tylko okrutnych gorączek, które pustoszyły załogi statków, ale także bitew morskich przeciwko Anglii u wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej. Po stronie wojsk lądowych amerykańskich legend, takich jak Washington i Lafayette, wspierał walkę Amerykanów o wolność. Był na przykład obecny, gdy admirał de Grasse pokonał angielską flotę u ujścia zatoki Chesapeake. Po powrocie do Francji krótko służył w królewskiej artylerii, ale powrócił na morze. Tym razem jednak służył jako kapitan w rosyjskiej marynarce wojennej. Autor Cyril Ray zauważa, że ta decyzja o karierze okazała się bardzo korzystna ponad dwadzieścia lat później, kiedy armia rosyjska ścigała Napoleona do Francji w 1814 roku. Rosyjska armia okazała uznanie dla jego służby w rosyjskiej marynarce wojennej, pozostawiając Aÿ bez szwanku. Później, po odbyciu służby we francuskiej akademii morskiej w Angoulême, Athanase-Louis-Emmanuel został awansowany do stopnia admirała, a następnie powrócił do swoich winnic i innych posiadłości, które wymagały teraz opieki. Brakowało jednak finansów. Otwarty handel był również problemem dla szlachty.

W międzyczasie w handlu winem pojawił się zdolny młody człowiek o imieniu Joseph-Jacob-Placide Bollinger (1803-1884). Pochodził on z ówczesnego Królestwa Wirtembergii (Ellwangen) i również wywodził się ze szlachty. Chociaż nie posiadał własnych winnic, handel winem pociągał go od najmłodszych lat. W 1822 roku, w wieku 19 lat, zdecydował się dołączyć do młodej wówczas firmy Müller-Ruinart (nawiasem mówiąc, właścicielem był ten sam bawarski emigrant Anton Müller, który wraz z wdową Clicquot wprowadził konsolę i remuage). Müller niedawno ożenił się z kobietą o znaczącym nazwisku Ruinart, a wcześniej przez wiele lat pracował jako niezwykle zdolny i oddany mistrz piwnicy w Clicquot. Müller był bardzo przedsiębiorczy i z powodzeniem promował swojego szampana na najważniejszych rynkach.

ImageJacob Bollinger służył mu niezwykle skutecznie jako agent handlowy w Niemczech przez siedem lat. Nie jest jasne, w jaki sposób admirał hrabia de Villermont nawiązał kontakt z Jacobem Bollinger. De Villermont docenił jednak talent i doświadczenie wciąż młodego Bollinger. W tym samym czasie hrabia posiadał ogromne zasoby wina, ale jako szlachcic w branży nie był w stanie ich w pełni wykorzystać. Dlatego w 1829 r. założył spółkę wraz z Jacobem Bollinger i Paulem Renaudinem (innym byłym przedstawicielem handlowym firmy Müller-Ruinart). Jednym z ważnych warunków hrabiego było to, aby jego arystokratyczne nazwisko nie pojawiało się nigdzie w handlu. Paul Renaudin opuścił młodą firmę kilka lat później.

W międzyczasie Jacob Bollinger stał się znany jako Jacques Bollinger i z powodzeniem kontynuował handel winami hrabiego. W 1837 roku poślubił 20-letnią Mlle Louise-Charlotte de Villermont, córkę hrabiego de Villermont. Autor Cyril Ray zauważa, że Jacques Bollinger był później często określany jako Bollinger de Villermont. W 1854 roku niemiecki Jacob (Jacques) Bollinger oficjalnie stał się Francuzem poprzez naturalizację. Rozszerzył on posiadłość hrabiego o nowe winnice w okolicach Verzenay. Jacques i Louise-Charlotte Bollinger mieli córkę (Marie) i dwóch synów (Josepha i Georgesa). Synowie Joseph i Georges z powodzeniem kontynuowali prowadzenie firmy i nabyli dodatkowe winnice w okolicach Bouzy, Louvois, Tauxieres i Verzenay. W ich czasach dom Bollinger został również uhonorowany jako oficjalny dostawca na dwór królewski w Anglii.

Image1909 do 1911 były latami najgłębszego niezadowolenia wśród winiarzy z Szampanii. Z jednej strony doszło do buntu winiarzy w regionie Aube, gdzie dekret (délimitation) miał pozbawić lokalnych winiarzy członkostwa w Szampanii. Z drugiej strony, lata 1909 i 1910 były dwoma wyjątkowo słabymi rocznikami dla winiarzy. Niezadowolenie wielu winiarzy było dodatkowo podsycane przez import tanich, zagranicznych win z innych regionów Europy przez niektóre pozbawione skrupułów domy w Szampanii. Ostatecznie, uzasadnione oburzenie winiarzy osiągnęło kulminację w wielkim powstaniu 12 kwietnia 1911 roku. Ani królewscy dragoni, ani wojska z Reims nie były w stanie powstrzymać wściekłych winiarzy. W ślepym szale zaatakowali również miasto Aÿ, niszcząc nie tylko pozbawione skrupułów, chciwe domy, ale także wiele prawych. Wokół domu Bollinger winiarze wpadli w szał, prestiżowe domy szampana zostały podpalone, a duże zapasy wina zostały wyrzucone na ulice. Co ciekawe, dom Bollinger został oszczędzony przez rozwścieczony tłum i pozostał całkowicie nietknięty. Nawet w swojej wściekłości winiarze szanowali tradycyjną i uświęconą tradycją etykę Domu Bollinger.

Kolejny Jacques Bollinger, wnuk oryginalnego, legendarnego Jacquesa Bollinger, przejął zarządzanie firmą w 1918 roku. W wieku 24 lat właśnie ukończył służbę we Francuskich Siłach Powietrznych i został odznaczony kilkoma medalami za odwagę podczas I wojny światowej (Légion d'Honneur i Croix de Guerre z palmami). Poświęcił się sumiennie odbudowie, uprawie i rozbudowie winnic Bollinger. Kiedy wybuchła II wojna światowa, został ponownie powołany do służby we Francuskich Siłach Powietrznych, ale był słabego zdrowia. Podczas niemieckiej okupacji Jacques Bollinger był burmistrzem Aÿ. To i tak już wymagające stanowisko było niewątpliwie szczególnie trudne dla tego niezwykłego człowieka podczas okupacji, którego stan zdrowia znacznie się pogorszył. Zmarł w 1941 roku w wieku zaledwie 47 lat. Jego ostatnią wolą było, aby jego żona, Elisabeth ("Lily") Bollinger (1899-1977), kontynuowała prowadzenie firmy po jego śmierci.

Elisabeth ("Lily") de Lauriston-Boubers pochodziła z zamożnej, szlacheckiej rodziny (spokrewnionej z markizem de Boubers). Jej ojciec Oliver de Lauriston-Boubers był oficerem kawalerii. W 1923 roku poślubiła Jacques'a Bollinger. Po latach wspólnej pracy w Bollinger, ich bezdzietne małżeństwo zakończyło się w 1941 roku wraz z przedwczesną śmiercią Jacques'a.

Wdowa Lily Bollinger przejęła stery firmy podczas okupacji przez niemiecki Wehrmacht. Wehrmacht nie tylko skonfiskował budynek Bollinger, ale także 178 000 butelek szampana w magazynie. Szampan był nadal produkowany pomimo trudnych warunków. Ponieważ w tamtym czasie brakowało benzyny, ciężko pracująca młoda wdowa codziennie wsiadała na rower i jeździła do pracy w swoich winnicach.

Życzeniem Wehrmachtu było również kontynuowanie działalności. Jednak z powodu wojny wystąpił znaczny niedobór siły roboczej. W rezultacie Bollinger zdołał przekonać Wehrmacht, że wielu jego byłych pracowników będzie musiało zostać zwolnionych z niemieckiej niewoli, aby wznowić pracę w winnicach. W dniu 22 sierpnia 1944 r. amerykańska "3 Armia" pod dowództwem generała Pattona wyzwoliła obszar wokół domu Bollinger. Po zakończeniu wojny "wdowa Lily" zaczęła zamieniać odległe winnice na inne, położone bliżej domu i strategicznie kupować inne winnice w swojej okolicy (wokół Ay, Mutigny, Grauves w 1955 i 1968 r., a także wokół Bisseuil w 1961 r.). W tym samym czasie zintensyfikowała działania marketingowe i podwoiła obroty firmy. Na angielskim dworze królewskim Bollinger stał się oficjalnym szampanem domowym pod rządami Jerzego VI i królowej Elżbiety II. Nawet "Agent 007", słynny (nie do końca!) fikcyjny czarodziej i bohater James Bond, pije szampana Bollinger. W 1976 roku państwo francuskie przyznało Lily Bollinger Ordre National du Merit (Narodowy Order Zasługi). Pomimo wielkiego sukcesu i niezliczonych międzynarodowych wyróżnień, Lily pozostała skromna i niestrudzenie jeździła na rowerze po swoich winnicach aż do późnej starości. W 1971 r. przekazała zarządzanie firmą swojemu siostrzeńcowi Claude'owi d'Hautefeuille, a zmarła w 1977 r. w wieku 78 lat.

Obraz
Claude d'Hautfeuille (1913-2000), zięć Madame Therese de Valbray (siostry Madame "Lily" Bollinger), zmodernizował firmę i kupił więcej winnic wokół Champvoisy. Jednocześnie promował międzynarodowy rozwój marki Bollinger.

Image1978 do 1994 Christian Bizot (1928-2002), syn młodszej siostry wdowy Lily Bolliger (Guillemette Bizot) i szósty prezes Bollinger, zarządzał losami firmy. Christian Bizot dołączył do Bollinger w 1952 roku w wieku 24 lat. Bizot był nie tylko uważany za szczególnie doświadczonego w przygotowywaniu najlepszych szampanów, ale także rozwinął dodatkowe specjalizacje, takie jak niezwykłe szampany R.D. (patrz wyżej). Zdecydowanie odrzucił "praktyczne kompromisy" handlu (ilość zamiast jakości) i skupił się wyłącznie na jakości i indywidualności swoich szampanów.

Na początku lat 90-tych, kiedy jakość szampana była coraz bardziej krytykowana, to właśnie Bizot wprowadził "Kartę Etyki i Jakości" w 1992 roku. Jako deklaracja tradycyjnej już uczciwości i otwartości domu Bollinger, podkreślił to credo, na przykład poprzez umieszczenie etykiety z ważnymi informacjami na wszystkich szampanach Bollinger bez rocznika (Special Cuvée). Zapewniło to całkowitą przejrzystość, ponieważ teraz każdy mógł zobaczyć, które odmiany winogron zostały użyte w mieszance lub czy mieszanka była przechowywana wystarczająco długo. Są to ważne dane, które często pozostają niejawne w przypadku wielu innych szampanów.

Karta Etyki i Jakości mówi wszystko:

*Nazwa Bollinger jest używana tylko w odniesieniu do tych win, które zostały wyprodukowane przez Bollinger.
* 70% winorośli pochodzi z naszych własnych winnic.
* Bollinger wykorzystuje przede wszystkim plon z pierwszego tłoczenia (cuvée) do produkcji swoich szampanów (tymczasowe wyjątki są dozwolone tylko w przypadku szczególnie wysokiej jakości roczników Chardonnay, gdzie talia może być również wykorzystana do produkcji).
* Każdy cru, a także każda odmiana winogron reprezentowana w cru, jest brana pod uwagę podczas pierwszej fermentacji.
* Pierwsza fermentacja win rezerwowych, jak również win oznaczonych jako Grande Année, dojrzewa w dębowych beczkach.
* Mieszanki Bollinger są wytwarzane głównie z winogron pochodzących z winnic Grand Cru i Premier Cru. "Głównie" oznacza w szczególności: 100% dla Grande Année Champagne i 80% dla Special Cuvée. * Mieszanki składają się głównie z Pinot Noir. Dla Grande Année ok. 65%, dla Special Cuvée ok. 60%.
* Wina Reserve są przechowywane w butelkach typu magnum. Przechowywanie w butelkach wymaga również naturalnych korków.
* Szampany Bollinger Special Cuvée muszą leżakować na osadzie drożdżowym przez co najmniej trzy lata. Szampany rocznikowe (Grande Année) wymagają co najmniej pięciu lat leżakowania na osadzie drożdżowym. R.D. Champagne wymaga co najmniej ośmiu lat tego typu leżakowania.
Po wylaniu szampan musi leżakować przez co najmniej trzy miesiące, zanim będzie mógł zostać dostarczony.

Obraz
Etykieta na odwrocie Bollinger Special Cuvée z rynku amerykańskiego z odpowiednimi odniesieniami z karty, które odnoszą się do tego konkretnego szampana.

Christian Bizot udowodnił, że bezwarunkowa jakość i poczucie tradycji mogą być nadal z powodzeniem stosowane w dużych firmach. Nic więc dziwnego, że nawet po swojej śmierci Christian Bizot jest nadal głęboko szanowany przez niezliczonych hodowców winorośli i fanów szampana na całym świecie.

To prowadzi nas do siódmego prezesa Bollinger: Ghislain de Montgolfier jest również bratankiem wdowy "Lily Bollinger". W latach 1969/70 pełnił funkcję asystenta dyrektora winnic Bollinger. W 1994 r. został mianowany prezesem Bollinger i kontynuuje prowadzenie Bollinger do dziś, zgodnie ze starą tradycją.

 

Powrót do leksykonu i słowniczka | Byłeś tutaj: Bollinger